W powieści Joanny Bator "Chmurlalia" uderzyło mnie stwierdzenie Dominiki, bohaterki tej interesującej książki, że nie warto planować przyszłości, że lepiej jest zbierać historie z przeszłości. To oczywiste, że częściej człowiek sięga do wspomnień niż do planów na jutro. Sądziłam jednak ,że to jest niepoprawne, niedobre - życie tylko wczoraj i dziś. A jutro? No cóż, co ma być to będzie. Chyba tak właśnie żyje obecnie większość ludzi. I rzeczywiście. Jutro jest niepewne, niewiadome, Wojny, zatargi, choroby i inflacja nie nastraja optymistycznie. Z ekranu telewizyjnego ciągle płyną słowa - "nie wiemy, nie możemy przewidzieć, nie potrafimy zapobiec, ..." Chociażby szczepionki, o skutkach których nie potrafimy przewidzieć, a podejrzane jest to, że zaszczepienie się daje szansę na nagrodę. Któż to nagradza za to, że dbamy o zdrowie? Podejrzane. O zachowaniu rządu białoruskiego i budowie muru wys. 2,5 metra na granicy polsko-białoruskiej! Już to przerabialiśmy w Berlinie! O rozwoju sytuacji na Bliskim Wschodzie -bombardowaniach, ostrzale, zamachach! O eskalacji terroryzmu na świecie - ewakuacji Europejczyków z Afganistanu! O szalejących żywiołach na Ziemi, ...o ... Dużo jest tych nieprzewidywalnych niewiadomych!!!
Dominika nie myśli o polityce, nie myśli o katastrofach, zbiera historie ludzi zwyczajnych, opowiada je, kolekcjonuje, karmi nimi swoją duszę.Głód ludzkich historii popycha ja do podróży, do ciągłych poszukiwań. I daje jej przyjaźnie. "Dominika opowiada Małgosi, że Sara jej opowiadała historię, którą usłyszała od ciotki Eulalii ', która opowiadała, gdy siedziały przy pysznej szarlotce"... W powieści nie występuje mowa niezależna. Narrator w trzeciej osobie porusza się w czasie i przestrzeni.
Jeszcze
Jeszcze jeden papieros
Jeszcze jedno wspomnienie
Wychwycenie w zapachu
Ulotnego wrażenia
Nim noc je pochłonie
Nim ulotni się w ciemność
Potem słów kilka do nieobecnych
A może do Boga
I pogrążę się w snach
