Noc ciszą nakryła świat.
Ciszę błogą, ciszę bezpieczną,
Tak wielką, iż zda się śmiertelną.
Puszczyk wzrokiem ciszę przenika.
Rozróżnia kształty trawy i liści
I słyszy ziarnko piasku,
Co poruszyło się w norce polnej myszki.
Bezszelestnie nawet wiatr przemyka
Nie dotykając traw. Niespodziewanie
Skrzydło puszczyka rozrywa ciszę.
A w tym rozrywaniu coś niepokoi
Jak myśl, co się nagle zalęgnie.
Może to myśl, co za tobą stoi
Rozrywa tę błogą ciszę
Bezpieczną, śmiertelną?
Czasy sięgania poza Ziemię,
Zaglądania za kurtynę Układu Słonecznego,
Sięgania wzrokiem na krańce Drogi Mlecznej.
Jakież to niezwykłe, jakie piękne,
Gdy poznajemy coraz więcej tajemnicWszechświata.
A jednak , gdy jedni sięgają wzrokiem poza zasięg wzroku,
Inni na starej Ziemi toczą stare wojny.
Stare wojny rasowe, religijne, kulturowe,
O przestarzałe spory i miedze,
O historyczne zaszłości pradziadów.
I jak znieść nienawiść nacji do nacji?
Jak uchronić się przed słów kamieniami,
Co prosto w twarz nienawiść rzuca?
Jak nie oddać serca i duszy dla świętego spokoju,
Co nigdy spokojem sumienia nie będzie?
Jak budować marzenia, by uchronić je
I zachować je czyste i wzniosłe?
Jak nie zgorzknieć żyjąc
W świecie nieprawości i przekłamania,
Gdy traci się rozeznanie?
Nie dać się zepchnąć na manowce,
Gdy klęska po długiej walce?
Jak nie zapomnieć o miłości i szczerości
Najbliższych, gdy prawda i fałsz nie do odróżnienia.
Jak uczciwie budować życie poza awansami,
Rezygnować z ambicji i nie utracić godności?
Jak przetrwać wrzask głupoty i zachować rozsądek
Bez względu na cenę, na straty i wykluczenie?
